Της ΕΛΕΝΗΣ ΔΕΛΒΙΝΙΩΤΗ
Οχι, δεν γιορτάζω σήμερα…
Είμαι η Κορίνα. Πέρυσι γέννησα την κόρη μας, ο Γιώργος κι εγώ ευτυχισμένοι…Δούλευα , όμως μέχρι μια εβδομάδα πριν τον τοκετό( κράταγα άδεια για μετά) μετά θήλαζα, ήταν υποχρέωση μου, αφού έγινα μάνα και ..παράλληλα έτρεχα σε συνεντεύξεις με τις θηλές πρησμένες κι απρόσμενα γεμάτες, το προσπερνούσα όμως γιατί έπρεπε να γράψω, να κάνω “ζωντανά”, να συμμετέχω σε μίτιγκς. Με τον Γιώργο είμαστε γονείς της μικρής, όμως είμαι απελπιστικά μόνη σε αυτήν την απίστευτη καθημερινή κλωτσοπατινάδα…
Οχι, δεν γιορτάζω σήμερα…
Είμαι η Σούλα. Φυλακισμένη σε έναν γάμο 30 χρόνια. Ο άνδρας μου, οικονομικός παράγων, με κεράτωνε ασύστολα από την πρώτη στιγμή , σχεδόν χωρίς ενοχές. Έτσι κάνουν οι άνδρες μου έλεγε πάντα, δεν σημαίνει τίποτα…Όταν κατάλαβε Ότι τον πλήρωσα κάποια στιγμή με το ίδιο νόμισμα, με έσπασε στο ξύλο, με διέσυρε σε συγγενείς και φίλους και μού κανε την χάρη, λέει, να μην με χωρίσει για να μην πληγωθούν τα παιδιά. Ζούμε μαζί, το απόλυτο, τίποτα. Για αυτόν είμαι απλώς αόρατη για εμένα απλώς δεν υπάρχει. Να χωρίσω; απλώς, δεν τολμώ…
Όχι, δεν γιορτάζω σήμερα…
Είμαι η Παναγιώτα, καθαρίστρια σε χώρους εστίασης.Πηγαίνοντας χαράματα μια..νύχτα στην δουλειά μου την έπεσε ένας αλήτης. Πάγωσα, αλλά πρόλαβα να του ρίξω μια στα αχαμνά και να τρέξω. Δεν είπα τίποτα σε κανέναν. Θα μου έλεγαν τι γύρευα τέτοια ώρα έξω από το σπίτι, φορούσα και μια κοντή φούστα..Άστα να πάνε ..
Όχι δεν γιορτάζω σήμερα…
Είμαι η Ειρήνη, αριστούχος στο σχολείο, έκανα μεταπτυχιακά, γλώσσες, προϋπηρεσίες στα εξωτερικά. Γύρισα από νοσταλγία κι αγάπη στην πατρίδα, φιλήσαμε “κατουρημένες” ποδιές ως οικογένεια για την θέση στην πολυεθνική , “τρούπωσα” που λένε ,δούλεψα σαν σκυλί, σαν άνδρας μου είπε η θεία Κλειώ, όμως στις προαγωγές ο Πέτρος έγινε νταιρέκτορ με λιγότερα προσόντα. Όλοι το θεώρησαν φυσικό γιατί εγώ σκόπευα να κάνω παιδί, ενώ εκείνος …ήταν άνδρας.
Όχι , σήμερα δεν γιορτάζουμε , αγαπημένοι μας άνδρες. Δεν δεχόμαστε ευχές, λουλούδια, χειροφιλήματα, δώρα. Δεν είμαστε χαριτωμένα κουτάβια. Δεν πήγαμε Μαξίμου…Ζούμε μαζί σας, πλάι σας, όμως δεν παίζουμε στα …ίσα. Εμείς είμαστε στην Πολιτεία των γυναικών. Ζούμε στην απειλή,την ανασφάλεια, την ανισότητα , την αυταπάτη του κόσμου που φτιάξατε. Όμως κουβαλάμε σε αιώνια κυοφορία το σπέρμα της αγωνιστικότητας, της μαγείας, της σαγήνης, της γοητείας, της ανατροπής, της αναρχίας στην Κοινότητα των γυναικών. Όλα θα αλλάξουν, κορίτσια! Και του χρόνου, αγόρια! Σας αγαπάμε κι έτσι!
Υ.Γ. Για όσους αναρωτιούνται οι διηγήσεις είναι αληθινές. Τις έχω κρατήσει πολύτιμο φυλαχτό στα χρόνια που πέρασαν, ανάμεσα σε κουβέντες, εξιστορήσεις, ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, έρευνες για το αιώνιο θέμα “Άντρας – Γυναίκα”. Έλαβαν χώρα σε καφέ, γραφεία συσκέψεων, πλατείες δρόμων, πάρτι, δεξιώσεις, κτλ μεταξύ τυρού και αχλαδιού, εν μέσω κατανάλωσης οίνου, καφεΐνης και νικοτίνης. Και εις άλλα με υγεία!
