Στα πάνελ των τηλεοπτικών σταθμών το βράδυ της Κυριακής των εκλογών δεν υπήρχαν μόνο στελέχη της Κυβέρνησης που προσπαθούσαν να κάνουν το μαύρο – άσπρο για να δικαιολογήσουν το μεγάλο εύρος της ήττας τους. Υπήρχαν και εκείνα του ΚΙΝ.ΑΛ που εμφανίζονταν με μια διάθεση πανηγυρισμών για το τελικό αποτέλεσμα και την κατάληψη της τρίτης θέσης μπροστά από το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Υπάρχει,όμως, επί της ουσίας λόγος για να χαίρονται ή όχι; Πάμε να δούμε λίγο πιο ψύχραιμα τα πράγματα.
Πρώτα απ’ όλα, με εξήντα περίπου τμήματα να απομένουν για να φθάσουμε στο 100% της ενσωμάτωσης, το ποσοστό του κόμματος υπολείπεται ακόμα 0.3% του αντίστοιχου των προηγούμενων Ευρωεκλογών του 2014. Δεύτερον το σύνολο των ψήφων που συγκέντρωσε το ΚΙΝ.ΑΛ είναι μικρότερο, έστω και για λίγες χιλιάδες, από αυτό του 2014. Τρίτον η άνοδος του στην τρίτη θέση δεν είναι αποτέλεσμα μιας συντεταγμένης επιστροφής ψηφοφόρων, αλλά οφείλεται στο γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή απόλεσε σχεδόν το 50% της δύναμης της. Τέταρτον τον στόχο του διψήφιου ποσοστού δεν τον προσέγγισε ούτε κατά διάνοια. Πέμπτον κατάφερε να εκλέξει τον ίδιο αριθμό ευρωβουλευτών με τις προηγούμενες εκλογές. Επομένως προς τι οι πανηγυρισμοί και τα πυροτεχνήματα;
Θα μας πουν ότι αυξήθηκε το ποσοστό σε σχέση με τις Βουλευτικές Εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Ε και θα πω εγώ; Οι Ευρωεκλογές ήταν ανέκαθεν πιο ” χαλαρή” διαδικασία, οπότε λογικά, με βάση και τη φθορά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερος ο αριθμός των ψήφων και όχι μικρότερος από το 2014. Σίγουρα η πόλωση δεν βοήθησε, αφού έδωσε χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση, αλλά απέδειξε ότι το κυβερνών κόμμα παραμένει, έστω και βαριά πληγωμένο, ο βασικός πυλώνας του χώρου της Κεντροαριστεράς. Τα στελέχη του ΚΙΝ.ΑΛ θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν πείθουν, όσο τουλάχιστον νομίζουν, το εκλογικό σώμα ότι αποτελούν την άλλη πρόταση, την λύση για το συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.
Το ζητούμενο πια βρίσκεται αλλού. Στο να καταφέρει το κόμμα να δείξει ότι μπορεί να γίνει φορέας αλλαγών, φορές νέων ιδεών, φορέας ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού και προσωπικού. Πείτε μου εσείς με την Φώφη Γεννηματά στην ηγεσία, με στελέχη που μετράνε πάνω από σαράντα χρόνια στην πρώτη γραμμή, με ανθρώπους που αποτελούν μέρος της κρίσης και των προβλημάτων που βιώνουμε, πως είναι δυνατόν να πείσεις για όλα τα παραπάνω; Όταν εσύ σαν κίνημα δεν έχεις κάνει την εσωτερική σου κάθαρση, στέλνοντας στο χρονοντούλαπο της ιστορίας αυτούς που σε οδήγησαν στο πλήρη σχεδόν πολιτικό αφανισμό, όταν επιμένεις να κάνεις μόνο επιδερμική αυτοκριτική, όταν αντιμετωπίζεις τον κόσμο και τους πολίτες ως χαχόλους που θα ξεχάσουν και θα στηρίξουν χωρίς να σε κρίνουν, τότε θα παλεύεις να πιάσεις διψήφια νούμερα στη κάλπη χάνοντας τον χαρακτήρα και το ρόλο σου ως παράταξη στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Αλήθεια γιατί πανηγυρίζετε κύριοι και κυρίες του ΚΙΝ.ΑΛ; Είστε χαρούμενοι που δεν έχετε υποψήφιο στο δεύτερο γύρο σχεδόν πουθενά; Που σαν κόμμα που πάντα είχε μεγάλη δεξαμενή στελεχών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση πρακτικά τα ψάχνουμε με το κιάλι; Που οι περισσότεροι Δήμαρχοι που προέρχονται από τα σπλάγχνα σας, απέρριψαν χωρίς δεύτερη σκέψη την πιθανή δική σας στήριξη με χρίσμα; Που τη φθορά του γιαλαντζί Αριστερού Αλέξη Τσίπρα την εισέπραξαν άλλοι; Που αφήσατε ένα κόμμα που ποτέ δεν πίστευε στις αρχές του ηγέτη μας Ανδρέα Παπανδρέου, να γίνει κυρίαρχος του παιχνιδιού στο χώρο της Κεντροαριστεράς αδυνατώντας να το στήσετε στη σέντρα και να αναδείξετε την ανεπάρκεια και τον καιροσκοπισμό του;
Τα ερωτήματα είναι πολλά και ποικίλα. Στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές δεν προλαβαίνουν να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό είναι δεδομένο. Εντούτοις μετά και ανεξαρτήτως του τελικού αποτελέσματος, θα πρέπει να ανοίξει ο διάλογος για να μπει το ΚΙΝ.ΑΛσε νέα, πιο ελπιδοφόρα και ουσιαστική, εποχή. Το πρώτο και βασικότερο θα πρέπει να τελειώνουμε με αυτή την κωμωδία του ονόματος. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να μιλάμε για ΚΙΝ.ΑΛ. Υπάρχει ΠΑ.ΣΟ.Κ και μόνο.. Η αλλαγή δεν είναι στα σύμβολα και στα ονόματα, αλλά στις πολιτικές και στα πρόσωπα. Αυτά προς το παρόν…..
