Από τις 6 το απόγευμα της Τρίτης το Προεδρικό Διάταγμα θυροκολλήθηκε και η Βουλή έκλεισε. Μαζί της κλείνει και ο κύκλος της Κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Μια περίοδος που άνοιξε τον Ιανουάριο του 2015, όταν και ο απερχόμενος Πρωθυπουργός οδήγησε την χώρα σε πρόωρες εκλογές με τη στάση του στο θέμα εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, συνεχίστηκε με τις παλινωδίες του πρώτου καταστροφικού εξαμήνου, όπου οι αυταπάτες του έφεραν την Ελλάδα στα πρόθυρα της διάλυσης, έφερε ένα Δημοψήφισμα που ο ίδιος άλλαξε την ετυμηγορία του ελληνικού λαού μέσα σε μια νύχτα και κορυφώθηκε από τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, όταν ο λαός του έδωσε την δυνατότητα να συνεχίσει το πρόγραμμα του παρέα με τον δεξιό του ξάδελφο, τονΠάνο Καμμένο και τους ΑΝ.ΕΛ. Το τι μένει από την παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία, από την άσκηση εξουσίας από την συγκυβέρνηση του κόμματος του με τους ΑΝ.ΕΛ και τι μέλλει γενέσθαι από την 7η Ιουλίου και μετά είναι κάτι που θα το καταγράψει η ιστορία.
Αυτό που έχει νόημα είναι να δούμε πως μπαίνουμε στην προεκλογική περίοδο που ξεκινά και θα κορυφωθεί μέσα στον επόμενο μήνα. Η αρχή έγινε από την Δευτέρα κιόλας. Ο Πρωθυπουργός μετά την επίσκεψη του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που σηματοδότησε και το τέλος της δικής του Κυβέρνησης, έβγαλε το κουστούμι, χωρίς γραβάτα παρακαλώ αν και από τον Αύγουστο βγήκαμε από τα μνημόνια, έβαλε την μπέρτα των υποσχέσεων και ενδύθηκε τον…παλιό αντιμνημονιακό Τσίπρα. Μόνο που πλέον το παραμύθι έχει και δράκο και λύκο. Ο GO BACK FRAU MERKEL, που εν μία νυκτί έγινε ο καλύτερος υπηρέτης των δανειστών, επιχειρεί να μας πείσει ότι τα σχεδόν τέσσερα χρόνια που διανύσαμε με αυτόν στο τιμόνι ήταν και χρόνια αντίστασης του Έλληνα στα ξένα συμφέροντα και την τρόικα. Αλήθεια μπορεί να πείσει κάποιον; Νομίζω πια ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Εκτός και αν εννοεί αντίσταση τα υπερπλεονάσματα λόγω της υπερφορολόγησης, την υποταγή στη θέληση των δανειστών για τη δημιουργία του υπερταμείου, που το είχαν αρνηθεί όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις ή την γρήγορη και εξαιρετικά πρόχειρη Συμφωνία των Πρεσπών για να κλείσει ένα από τα πιο σοβαρά Εθνικά θέματα υπακούοντας στις επιταγές των άλλων και όχι στα στα θέλω και τις επιθυμίες του λαού του.
Η αλήθεια για το πως ο ίδιος και οι ” σύντροφοί ” του βλέπουν αυτά τα χρόνια που πέρασαν, συνοψίζεται, κατά τη γνώμη μου, στη δήλωση της συντρόφου του Πρωθυπουργού, της πρώτης Κυρίας της χώρας, της κα. Μπέτυς Μπαζιάνα. Τι μας είπε στις αρχές του 2018 η πάλαι ποτέ ανένταχτη αριστερή; Πρώτον ότι κλαίει κάθε 5η Ιουλίου. Ο λόγος; Μα το περίφημο δημοψήφισμα. Η κωλοτούμπα, κυβίστηση επί το επιστημονικότερον, του Αλέξη, που δεν ήταν αποτέλεσμα αλλαγής πλεύσης ή προδοσίας της θέλησης του λαού, αλλά συναίσθησης της ευθύνης απέναντι στο μέλλον της χώρας. Αλήθεια μιλάμε για το ίδιο μέλλον, που ” παίξαμε” κορώνα – γράμματα επί έξι μήνες και που φθάσαμε στα περίφημα capital controls και στην υπογραφή του σκληρότερου μνημονίου; Η ουσία βέβαια κρύβεται σε μια άλλη φράση. Εκεί που η Πρώτη Κυρία με λύπη διαπιστώνει ότι ” …ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α πήρε την κυβέρνηση, αλλά δεν πήρε την εξουσία”. Πραγματικά σε πιάνει ρίγος διαβάζοντας την συγκεκριμένη δήλωση. Για να μην ξεχνιόμαστε η κα. Μπαζιάνα είναι Καθηγήτρια Πανεπιστημίου. Σε μια χώρα, που δεν μπόρεσε να δεχθεί στις τάξεις της Πανεπιστημιακής Κοινότητας επιστήμονες του διαμετρήματος ενός Νανόπουλου, άλλοι ” καταφέρνουν” μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία, έξι χρόνια για την ακρίβεια, να γίνουν από απλοί καθηγητές μέσης εκπαίδευσης …..Διδακτικό Προσωπικό του Πανεπιστημίου…..Πολύ φοβάμαι ότι από φέτος θα υπάρχουν δάκρυα και για την 7η Ιουλίου.
