Προσφυγόπουλα που δεν γίνονται δεκτά σε σχολεία με τους γονείς να απομακρύνουν τα παιδιά τους από τις διδακτικές αίθουσες. Προσφυγόπουλα που ενώ αθλούνται δέχονται αναίτια επίθεση από ” αγανακτισμένους” πολίτες που τα χτυπούν σε κοινή θέα. Ταξιτζής που διώχνει χτυπημένο άνθρωπο από το ταξί του και στη συνέχεια κομπάζει με χαμόγελο για το ” κατόρθωμα” του. Υποψήφια Ευρωβουλευτής, μέχρι πρότινος, του κυβερνώντος κόμματος και γόνος ενός από τα μεγαλύτερα κεφάλαια του ελληνικού πολιτισμού, εισέπραττε παρανόμως τη σύνταξη της νεκρής μητέρας της και ανεβάζει στα social media απόψεις το λιγότερο προκλητικές και κοινωνικά επικίνδυνες. Η αστυνομία της Αριστερής διακυβέρνησης προβαίνει, μετά τον κουλουρά και τον καστανά, στη σύλληψη μιας 90χρονης γιαγιάς, που πουλούσε τα παραδοσιακά ποντιακά τερλίκια σε μια προσπάθεια πάταξης της φοροδιαφυγής. Η αστυνομία της Αριστεράς διακυβέρνησης προβαίνει σε προληπτικές προσαγωγές και συλλήψεις ατόμων για να μην διασαλευτεί η ομαλή μετάβαση στελεχών της εξουσίας σε προγραμματισμένες εκδηλώσεις ανά την Ελλάδα.
Δεν μπορεί να είναι αυτή η Ελλάδα μας | Του Χρήστου Σούτου
Ειλικρινά αδυνατώ να πιστέψω ότι αυτό είναι ένα κομμάτι της σύγχρονης Ελλάδας. Δυστυχώς όμως είναι και παραείναι. Ζουν ανάμεσα μας όλοι αυτοί. Ψηφίζουν, αποφασίζουν, ζητούν τη ψήφο μας. Πολλοί λένε ότι αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει. Αρνούμαι να το δεχτώ. Πρώτον γιατί το θεωρώ τρομερά μοιρολατρικό και δεύτερον γιατί απλά η ελληνική παιδεία, η ελληνική ψυχή, το DNA μας δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τέτοιου είδους συμπεριφορές. Σαφέστατα και οι κοινωνίες έχουν αλλάξει. Σαφέστατα και στο πέρασμα των ετών και με μια βαθιά κρίση να είναι παρούσα στην καθημερινότητα μας κοντά μια δεκαετία, έχουμε σκληρύνει και εν πολλοίς μετατραπεί σε απαθή τέρατα που κάθονται στη ραστώνη του σπιτιού τους και κοιτούν τις ειδήσεις να περνούν. Ναι εντάξει, αλλά δεν είμαστε έτσι βρε αδερφέ. Για κάθε έναν σαν τα ανωτέρω παραδείγματα υπάρχει και μια ελληνική οικογένεια που έγινε ομπρέλα για τα μέλη της που χτυπήθηκαν από τον όλεθρο της εποχής. Υπάρχει μια ομάδα πολιτών που πηγαίνει να παλέψει ενάντια στους πλειστηριασμούς, που βοηθά τον συνάνθρωπο. Υπάρχει μια γιαγιά σαν την κυρά Μαρίτσα και τις φίλες της στη Λέσβο που προστρέχουν να απαλύνουν το πόνο κάθε μάνας και παιδιού που φθάνει μουσκεμένο στα μέρη τους. Υπάρχει ένας φούρναρης, όπως ο κυρ. Διονύσης στη Κω που φούρνιζε καθημερινά ψωμί για τους πρόσφυγες. Άνθρωποι, δηλαδή, που δεν το κάνουν για να πάρουν δημοσιότητα, για να βγάλουν χρήματα, για να πάρουν βραβεία ή γιατί τους το επιβάλλει κάποιο καθήκον, αλλά γιατί βγαίνει από μέσα τους, από την καρδιά τους, από την ψυχή τους.
Επομένως ποιο είναι το συμπέρασμα από όλα αυτά; Την επόμενη φορά που θα ακούσετε μια είδηση ” γροθιά στο στομάχι”, όπως σας την σερβίρουν τα αναρίθμητα δημοσιογραφικά κλισέ, δείτε στον καθρέπτη σας, αναλογιστείτε τι κάνετε εσείς για τον διπλανό σας και κυρίως βγείτε από το σπίτι σας για να διεκδικήσετε ένα καλύτερο αύριο για τον εαυτό σας, τη χώρα σας, τον κόσμο. Είναι πραγματικά κρίμα το αποτύπωμα που θα μείνει από την παρουσία σας σε αυτό το κόσμο να έχει μόνο το σχήμα της γλουτιαίας σας περιοχής σε κάποιο καναπέ….
