Γαλάτσι Ολυμπιακό Γυμναστήριο. Λίγο μετά τις έξι το απόγευμα του Σαββάτου γίναμε, μέσω τηλεοπτικών δεκτών και ρεπορτάζ, μάρτυρες της προσπάθειας του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ να πείσουν ότι επιχειρούν να ανοίξουν έναν ειλικρινή διάλογο για τη συνεργασία στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Τι είδαμε επί της ουσίας βέβαια είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το επιθυμητό για τους εμπνευστές και διοργανωτές της εκδήλωσης. Στην ομιλία του ο Πρωθυπουργός ασχολήθηκε, όπως ήταν φυσικό, με την Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη και προσπάθησε να προσεγγίσει τους ψηφοφόρους του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Για την ακρίβεια τους ανθρώπους εκείνους που πίστεψαν στην αλλαγή των ‘ 80ς και τον Ανδρέα Παπανδρέου και οι οποίοι, κατά τη δική του φαντασίωση, έπαψαν να στηρίζουν το συγκεκριμένο κόμμα στα χρόνια του Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου. Τώρα βέβαια πως δείχνει με το δάχτυλο το εκσυχρονιστικό ΠΑ.ΣΟ.Κ και από την άλλη να θεωρεί διεύρυνση την παρουσία και τη στήριξη στελεχών που ξεπρόβαλαν και αποτέλεσαν κορυφαίους υπουργούς τη συγκεκριμένη περίοδο είναι κάτι που χρήζει έρευνας. Πάμε να τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά.
Διεύρυνση με όρους…..οκαζιόν | Του Χρήστου Σούτου
Ξεκινάμε από τα πιο εύκολα. Από την ” ειλικρινή” προσπάθεια προσέγγισης που κάνει προς τον χώρο του πρώην ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είναι πραγματικά κωμικό να θεωρεί ο Πρωθυπουργός ότι θα πείσει την ευρεία μάζα των ψηφοφόρων ότι με άξονα τον ΣΥΡΙΖΑ συντελείται κάποιου είδους κοσμογονία στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Απορώ τι τον κάνει να πιστεύει ότι πετυχαίνει κάτι τέτοιο. Τι τον κάνει να θεωρεί ότι γίνεται πράξη η δημιουργία της μεγάλης παράταξης. Με περιπλανώμενους Ιουδαίους της πολιτικής από κόμμα σε κόμμα ανάλογα με το πως ξύπνησαν το πρωί, με στελέχη που η μέχρι τώρα πορεία τους και οι απόψεις τους απέχουν έτη φωτός από τις αρχές που έθεσε ο Ανδρέας το 1981 και με πολιτικούς φορείς που έχουν τόση δύναμη όση ο συμπαθής πυγμάχος- και συντοπίτης του Θανάση Βέγγου Τρύφωνας- στην ελληνική ταινία ” Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης”. Εκτός και αν στόχος για ψήφους είναι η αρραβωνιαστικιά του πυγμάχου, Μαγδάλω η Ξεροπαϊδα. Η εμμονή του Αλέξη Τσίπρα με τον Ανδρέα Παπανδρέου αντί να τον βοηθήσει και να τον κάνει πολιτικό με ανάστημα και μαχητή τον έχει μετατρέψει σε κακής ποιότητας μίμηση ενός κορυφαίου ηγέτη. Αποτέλεσμα; Όπως συμβαίνει με όλες τις μιμήσεις έχουν περιορισμένη διάρκεια.
Σε ότι έχει να κάνει με το σκηνικό πόλωσης που στήνει κάθε φορά που μιλάει μπροστά σε ακροατήριο είναι κάτι σύνηθες στην τέχνη της πολιτικής. Ειδικά αν δεν διαθέτεις έργο ή επιχειρήματα να αντιπαρατάξεις. Καλό θα είναι πάντως να ρίχνουμε και μια ματιά στον καθρέπτη μας πριν βγάλουμε πύρινους λόγους. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία ξέρουμε πάρα πολύ καλά και σε τι πιστεύει, αλλά και ποιοι βρίσκονται σε καίριες θέσεις μέσα στο κόμμα του. Από την άλλη όμως θα πρέπει και ο Αλέξης Τσίπρας να κάνει την αυτοκριτική του και την ” αριστερή” του αποτίμηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά εδώ και τέσσερα χρόνια για να μην ξεχνιόμαστε. Για να το πετύχει αυτό συγκυβέρνησε με τους ΑΝ.ΕΛ και τον Πάνο Καμμένο. Δεν τον λες και μετριοπαθή δεξιό όσο καλή διάθεση και να έχεις τον Πάνο νομίζω. Από την άλλη επί των ημερών του καθυστερεί η δίκη της Χρυσής Αυγής, την οποία κατά δήλωση του θέλει να θέσει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Τώρα πως ακριβώς θα γίνει αυτό μένει να φανεί….
