Όπως καθημερινά διαπιστώνουμε, η προεκλογική πόλωση φέρνει ακρότητες και στις εκτιμήσεις για την κατάσταση της οικονομίας. Άλλοι μιλάνε για καταστροφή και κατάρρευση κι άλλοι για πλήρη εξομάλυνση κι επιστροφή στην κανονικότητα. Η αλήθεια είναι πως η οικονομία παραμένει ασθενής αλλά αναρρώνει. Δεν έχει επιστρέψει στην κανονικότητα, αλλά επιστρέφει σταδιακά κάθε μέρα και περισσότερο.
Το ζήτημα είναι ότι η πορεία αυτή δεν είναι ένας βατός μονόδρομος. Υπάρχουν σημαντικά εμπόδια ακόμη μπροστά μας, ενώ υπάρχει πάντα ο κίνδυνος πισωγυρίσματος. Η υπερχρέωση της οικονομίας, η αδυναμία χρηματοδότησης των επιχειρήσεων από τις φορτωμένες με κόκκινα δάνεια τράπεζες και η σοβαρή επιβράδυνση της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας οικονομίας απειλούν την μετριοπαθή σήμερα ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.
Όμως, όσο η εύθραυστη οικονομική συγκυρία δεν επιτρέπει πανηγυρισμούς και κυβερνητικές βεβαιότητες εξόδου από την κρίση, άλλο τόσο κι ακόμη περισσότερο η συντελούμενη πρόοδος στα οικονομικά μεγέθη και στις κοινωνικές ισορροπίες δεν δικαιολογούν την καταστροφολογία, τη γενικευμένη αμφισβήτηση και τη διάχυτη απαισιοδοξία που αποπνέει ο κυρίαρχος λόγος της αντιπολίτευσης.
Η ελληνική οικονομία ανακάμπτει κόντρα στο διεθνές ρεύμα μιας απότομης προσγείωσης σε πολύ χαμηλές πτήσεις. Ανακάμπτει με οδηγό τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας παρά την υψηλή φορολογία και τις υπαρκτές δομικές δυσκαμψίες. Ανακάμπτει με ισχυρή αύξηση της απασχόλησης και αισθητή πλέον μείωση της ανεργίας και των εισοδηματικών ανισοτήτων.
Βεβαίως, η οικονομία εξακολουθεί να βαρύνεται με υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, η βιωσιμότητα του χρέους είναι διασφαλισμένη μόνο μέχρι το 2032, οι εγχώριες επενδύσεις στερούνται δυναμικής ως τώρα, η επιστροφή των ιδιωτικών καταθέσεων στις τράπεζες βραδυπορεί, οι μεγάλες απώλειες σε μισθούς και συντάξεις μόλις τώρα αρχίζουν να αναπληρώνονται, κι ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας είτε βρίσκεται εκτός εργασίας είτε αδυνατεί να πληρώσει τις καθημερινές υποχρεώσεις του.
Συνεπώς, η επιστροφή στην κανονικότητα έχει μακρύ δρόμο να διανύσει ακόμη. Το γεγονός αυτό δεν πρέπει, ωστόσο, να μας κάνει να παραβλέπουμε όσα καλά και θετικά από κυβερνητικής πλευράς ήδη συμβαίνουν:
- Η χώρα βγήκε οριστικά από τα Μνημόνια πριν από 8 μήνες.
- Πέτυχε μία σημαντική ελάφρυνση του δημόσιου χρέους της.
- Γνώρισε την αναβάθμιση της πιστοληπτικής της διαβάθμισης κι αξιοπιστίας.
- Κατόρθωσε να βγει επανειλημμένα στις αγορές και να δανειστεί με ιστορικά χαμηλά επιτόκια ανοίγοντας τον δρόμο των ξένων ομολογιακών αγορών και στις μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις.
- Βρήκε μία συμβιβαστική λύση με τους Θεσμούς για την προστασία της 1ης κατοικίας και την αποπληρωμή των ιδιωτικών χρεών σε 120 δόσεις.
- Αύξησε τον κατώτατο μισθό και κατάργησε τον υποκατώτατο, ενώ επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας όπου αυτό είναι δυνατό.
- Τέλος, υλοποιεί ανειλημμένες δεσμεύσεις για προώθηση των μεταρρυθμίσεων, με συνέπεια να έχει δρομολογηθεί η επιστροφή του 1 δις από τα κέρδη των ευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών σε ελληνικά ομόλογα και να αποσπά θετικές κρίσεις και επαίνους από διεθνείς οργανισμούς και ξένα μήντια (π.χ. Spiegel).
Εάν στα παραπάνω δεδομένα προσθέσουμε και την γεωπολιτική σταθερότητα που επιχειρείται να αποκτήσει η Ελλάδα χάρις στο άνοιγμα προς τις χώρες των Βαλκανίων και τις συμμαχίες με χώρες στη ΝΑ Μεσόγειο για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της περιοχής και τη συγκράτηση της τουρκικής επιθετικότητας, τότε μπορούμε να έχουμε την πλήρη εικόνα για το πραγματικό στίγμα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας σήμερα.
